دلم گرفته آسمون

دلم گرفته آسمون ، نمی تونم گریه کنــــــــــــم

شکنجه میشم از خودم ، نمی تونـم شکوه کنم

انگــــاری کـــــــــوه غصه هـا تو سینه من اومده

آخ داره باورم میشه خنده به مـــــــــــــــا نیومده

دلـــــــــــم گرفته آسمون ، از خودتم خسته ترم

تو روزگار بی کسی، یه عمره کــــــــه در به درم

حتی صدای نفسم میگه کــــــــــــه توی قفسم

من واسه آتیش زدن یه کــــــــوله بار شب بسم

دلــــــــــــم گرفته آسمون ، یکم منو حوصله کن

نگو که از این روزگار یخورده کمتر گله کـــــــــــن

منو به بـــــــــازی می گیرن عقربه های ساعتم

برگــــــــــه تقویم می کنه لحظه به لحظه لعنتم

آهـــــــــــــــــــــــای زمین یه لحظه تو نفس نزن

نچرخ تـــــــــــــــا آروم بگیره یه آدم شکسته تن

وصیت

 سلام به همه دوستان عزیزم

البته متن یخوره غمناکه ولی خوب به نظرم قشنگ اومد
گفتم بنویسمش اینجا
امیدوارم که خوشتون بیاد
اون انگلیسی هم یه چیز دیگس

زهر جا بگذرد تابوت من غوغا به پا خیزد                       چه سنگین می رود این مرده از بس آرزو دارد

وصیت می کنم وقتی که مردم چشمهایم را نبندید ،‌ همه بفهمند چشم انتظارت بودم

دستهایم را از تابوت بیرون بگذارید تا مردم بفهمند چیزی با خودم نبده ام و به آنچه خواسته ام نرسیده ام.

وقتی مردم  بر روی قلبم قالب یخی بگذارید تا به جای تو اشک بریزد.

روی قبرم تکه یخ عظیمی قرار دهید تا با اولین اشعه خورشید آب شود تا همه بدانند وجودم مثل یخ آب شد.

بر روی قلبم چیزی ننویسید تا هر چه زودتر از خاطره ها محو شوم ...

You have given so much to me ;

A love that will last

Through years and challenges a sense of caring and sharing that I can treasure

You are someone wonderful ;

You are my closest friend

I LOVE YOU

می توان ...

می توان در کوچه های زندگی               پاسخ لبخند را با یاس داد
می توان جای غروب عشق را                به طلوع ساده احساس داد
می توان در خلوت شب های راز             فکر رسم آبی پرواز بود
می توان تا فرصت ادراک هست               با خلوص یاس ها هم راز بود
می توان با لهجه سرخ دعا                     مدتی با آسمان خلوت نمود
می توان با حرفی از جنس بلور               شوق را به هر دلی دعوت نمود
می توان در آرزوی کودکی                      با حضور یک عروسک سهم داشت
می توان گاهی به رسم یادبود               در دلی یک شاخه نیلوفر گذاشت
می توان از شهر شب بوها گذشت          عابر پس کوچه های نور بود
می توان همسایه مهتاب شد                 فکر زخم غنچه ای رنجور بود
می توان با لطف دست پنجره                  مهربان گنجشکها را دانه داد
می توان وقتی خزان از ره رسید              یک کبوتر را به کنجی لانه داد
می توان در قلب های بی فروغ                لحظه ای برقی زد و خورشید شد
می توان در غربت داغ کویر                     گاه آن ابری که می بارید شد


                                                           پروانه ات خواهم ماند - مریم حیدر زاده - ص ۵۴